Schrijfwedstrijd 2025: Weekwinnaar 6
Vandaag maken we de zesde weekwinnaar van onze schrijfwedstrijd bekend. Dat is geworden: Steven Van Der Heyden met zijn verhaal Brussel-Zuid. Van harte gefeliciteerd Steven!
De inzendtermijn voor onze schrijfwedstrijd is inmiddels gesloten en de jury is alle verhalen aan het lezen en herlezen. De komende weken zullen we nog meerdere weekwinnaars publiceren, we hopen er zeker tien te plaatsen. Pas daarna zullen we laten weten wanneer de winnaar van de hoofdprijs wordt bekendgemaakt.
Lees hieronder het winnende verhaal van deze week.
Brussel-Zuid
© Steven Van Der Heyden
Telkens wanneer er wat overstaptijd was, kon hij het niet laten de deuren van het station achter zich te sluiten. Binnen was er de geur van koffie en beton, het ritme van treinaankondigingen, reizigers die haastig door de gangen wolkten. Maar buiten, daar wachtte het andere Brussel. Daar stonden zij die nergens heen leken te gaan, of die de trein al lang hadden gemist. Hij bood ze een sigaret aan, een lach, een luisterend oor. Daar, in de tocht rond de brede ingang, voelde hij zich thuis in de onderbuik van de stad.
Het was een mengsel van nieuwsgierigheid, spanning en overgave maar ook van een diepmenselijkheid dat hem telkens opnieuw naar buiten dreef. Meer nog: hij zocht er een vlucht uit zichzelf, waarheden in al dat vreemde. Tussen die dwaalgasten, dromers en verstekelingen probeerde hij spiegels te vinden. Verhalen die hem lieten voelen dat hij niet de enige was die richting miste.
Zo was er Desiré, die op zijn veertiende kindsoldaat was geweest onder Mobutu. Zijn blik veranderde naar gelang de nood: nu een cobra, dan een krokodil, dan weer een arend, en wanneer het moest een leeuw. Hij sprak even moeiteloos Frans als Nederlands en Engels, voor hem geen gebroken taal. Zijn woorden hakten als machetes door de lucht. Het was vooral de zekerheid in zijn ogen die raakte, alsof hij niet vertelde maar bezwoer.
Later ontmoette hij Yves, uit Dour. Een jongen die droomde van een carrière als rapper—zijn manier om wijsheid en overleven in woorden te gieten, gericht aan een wereld die zelden vriendelijk was. Hij freestylede een paar regels, schor maar messcherp, en lachte schuchter na afloop. Bij het afscheid vroeg hij om wat muntstukken, genoeg om de trein terug naar huis te betalen. Hij was er bijna.
En er was ook Rosa, een vrouw met een plastic zak vol kleine bezittingen, die zich bij elke zin excuseerde voor haar Frans. Ze vertelde over haar dochter in Charleroi, die haar niet meer wilde zien. Haar handen beefden, maar in haar ogen fonkelde een hardnekkig licht. ‘Ze zal mij ooit terugvinden,’ zei ze, alsof het een gebed was.
Soms waren de ontmoetingen vluchtig: een blik, een halve zin of een schim die weer verdween in de stad. Vaker bleven ze hangen, wekenlang, alsof de stemmen van de anderen meer gewicht hadden dan de zijne.
Wanneer hij weer de roltrappen nam naar de perrons, voelde hij de paradox knagen: hij was reiziger, maar nergens onderweg. De mensen die hij ontmoette waren vastgeklonken aan het asfalt, maar hun verhalen droegen vleugels.
Over de Steven Van Der Heyden (Gent, 1974)
Steven is (klimaat)dichter, lid van het collectief Obsidiaan en co-redacteur van uitgeverij Archipel.
In februari 2020 debuteerde hij bij Uitgeverij P met de duo-bundel ‘Tot ze koud is’
In februari 2023 verscheen zijn eerste solo bundel “Filigraan” bij Uitgeverij P
In 2018 werd hij genomineerd voor de Melopee Poëzieprijs.
Steven is de winnaar van de Rob de Vos prijs 2023.
Zo nu en dan waagt hij zich aan proza.
Laat een reactie achter